Auckland

Na een lange reis van iets langer dan 30 uur kom ik in Auckland aan. Zowel een 5-delige documentaire over ‘Being Serena’ als Mamma Mia 2 en Frank en Frey zaten in het entertainment assortiment dus mij hoor je niet klagen.

Op de laatste vlucht ontmoet ik mijn eerste Nieuw-Zeelander. Dit gesprek bevestigt wat er mij op voorhand verteld is: de mensen zijn hier zeer vriendelijk en toegankelijk. Ik besef dat dit ene voorbeeld geen significante evidentie oplevert om de regel te bewijzen, maar ook mijn volgende ontmoetingen met de locals zijn tot zover allemaal heel positief.

We praten wat over onze levens en hij geeft me meteen ook enkele nuttige tips mee.

Eens geland kan ik niet wachten om mijn camper op te halen. Hij bevat perfect alles wat ik nodig heb, niet meer niet minder.

En dan hop de baan op. Dat links rijden is in het begin natuurlijk even wennen, zeker als het midden in de ochtendspits van Auckland moet gebeuren, maar na een tussenstop bij de supermarkt (waar ik de nodige proviand insla zoals het een rasechte campster betaamt) arriveer ik veilig op mijn eerste campingspot. En die mag er meteen zijn: vlak aan het water, prachtige uitzichten... Ook de ontvangst is weer dik in orde, heel vriendelijke vrouw die zelfs enkele woordjes Nederlands probeert te praten en met succes; ze wint meteen mijn sympathie.

Ik had mezelf voorgenomen op de eerste dag niet al te veel te ondernemen en dat is dan ook exact wat ik vandaag doe.

Camper installeren, eens goed douchen, een boek lezen op het strand, een duik nemen in het water (niet zomaar water maar de Pacific Ocean zowaar) en een beetje rondwandelen in Takapuna-City .

Zoals je op de foto’s kan zien, heb ik zicht op het prachtige eiland Rangitoto. De vulkaan op dit eiland beklimmen staat morgen op het programma. Op tijd mijn bedje in dus zodat ik fris en monter aan mijn eerste ‘tramp’ (zo worden hikes of trails hier genoemd) te beginnen.

//

De eerste nacht in de camper verloopt vlot, ik word ‘s ochtends wakker gefloten door de vogeltjes en als ik mijn gordijntjes opendoe zie ik de prachtige zonsopgang.

Als een mens dan geen zin heeft om de dag te beginnen weet ik het niet. Ik stap uit mijn camper, laten we haar vanaf nu ‘Jucy Lucy’ noemen en ondanks het vroege uur zie ik al heel veel leven. Overal lopers, bootcampers, yoga-fanaten, ... en het is nochtans maar 6.30. Ik ontbijt en maak mijn daypack klaar voor de trip naar het vulkaaneiland. Onderweg naar de bus (intussen is het al 7u gepasseerd) zie ik de eerste zeilers en surfers op het strand, klaar om er een fantastische dag van te maken. Zoveel leven in de ochtend maakt mij als ochtendmens gelukkig, met een glimlach stap ik op de Ferry, op naar Rangitoto Island.

Aan de voet van de vulkaan geraak ik aan de praat met Amy, die ook alleen rondreist. Zonder dit zo uit te spreken beslissen we deze dag op het eiland samen door te brengen (Moeke, je kan dus gerust zijn, zoals ik al zei zal ik hier niet de hele tijd ‘alleen-alleen’ zijn).

De weg naar boven verloopt vrij vlot en elk paadje, elk uitzicht is echt zo ontzettend mooi. We plannen onze route onder andere langs de lava-grotten. Eerst twijfelen we een beetje, door andere mensen die wegens schrik er niet in durven gaan, maar Amy overtuigt me om toch in de grot gaan (die op sommige plaatsen heel smal is en overal pikdonker). Na enkele minuten een donkere kruiptunnel te volgen komt de zon terug piepen en kom je terug bovengronds. Heel blij dat we dit toch gedaan hebben.

Het zicht aan de top is ook adembenemend mooi. Zowel de ‘skyline’ van Auckland als de ‘natuurkant’ zijn de moeite. We nuttigen samen onze zelfgemaakte lunch (die moet je verplicht meenemen want op dit eiland is geen eten of water te krijgen) en zetten de afdaling in.

Eens beneden wandelen we nog langs de kustlijn en duiken even het water in.

Daarna een beetje moe maar heel voldaan na een zeer geslaagde dag terug op de Ferry richting ‘t Stad. 

Mijn eerste ‘tramp’: meteen een voltreffer!