Windy Welly en De Grote Oversteek

Ik kom aan in Wellington. Mijn camper blijft hier twee dagen op een plaats buiten het centrum (maar dichtbij de vertrekplaats van de Ferry) staan en ik ga over en weer met de bus. Er is een bushalte recht tegenover mijn campeerplaats dus perfect geregeld. Iedereen die af de bus stapt roept hier ‘Thank You’ of ‘Thank You Driver’ en ik doe dit dan ook maar, kwestie van mij als een echte local te gedragen.

Op mijn eerste dag in Wellington neem ik de Cable Car om naar boven te gaan. Ik geef toe dat het een vrij toeristische attractie is, maar het is ook wel een leuke manier om boven te geraken, waar je een mooi zicht over de stad hebt. Eens bovengekomen loopt er een wandeling door parken en de Botanische Tuin die ook wel de moeite blijkt te zijn. Wellington is een heel ‘normale’ stad met bedrijven en zakenmensen op de straat, veel bars en cafés, ontbijtzaken, hippe lunchspots, etc. Ik vind het persoonlijk een super leuke stad om door te wandelen en af en toe op een terrasje te zitten; niet al te groot dus alles is te voet te doen en op elke hoek van de straat iets te beleven.

Door zijn ligging staat de stad ook bekend om veel wind en dat is wel waar, maar ik had, gezien de commentaren van mensen en boekjes, nog een stuk erger verwacht als in ‘je moet jezelf vasthouden aan de palen of je vliegt het water in’ ...

Er is ook een Belgian Beer Café dat ‘Leuven’ heet. Ik kan niet anders dan hier langsgaan; het interieur is geweldig, overal Vlaamse spreuken, menu in het Nederlands, alleen maar typisch Belgische gerechten en een zeer uitgebreide Belgische bierkaart, op de achtergrond Vlaamse Muziek (Clouseau, Bart Peeters, ..) met af en toe een Franse Chanson tussen...  Ik eet Mosselen Natuur met frietjes en mayonaise (ik moet wel zeggen dat die van ons Moeke nog een stuk lekkerder zijn), drink een Belgisch biertje en praat wat met andere Belgisch gezinde mensen... Daarna hang ik nog wat in de stad rond en keer ik terug naar Jucy Lucy, buiten de stadskern.

Samen met enkele andere campinggasten stap ik de volgende dag met veel plezier terug op de bus richting ‘t Stad. Eerste stop is het Te Papa Museum; dit is een prachtig gratis (al wordt er wel een vrije gift gevraagd maar dat lijkt me niet meer dan terecht) museum. Vijf verdiepingen die de hele geschiedenis van Nieuw-Zeeland op een prachtige manier beschrijven en in beeld brengen. Ook heel veel aandacht natuurlijk voor de Maori cultuur en hier wordt je met momenten stil van, kippenvel... Er wordt gevraagd geen foto’s te nemen van deze delen uit respect voor de cultuur dus hier kan ik jullie dan ook niets van tonen. Ik heb wel enkele foto’s genomen van de kleine, ‘minder belangrijke’ tentoonstelling beneden aangezien dat toegelaten was.

Na deze culturele injectie trek ik terug de stad in. Samen met enkele medebackpackers een beetje genieten van het weer, de gezellige terrasjes en de vriendelijkheid van de mensen hier. Ik kom tot het besef dat dit mijn laatste momenten op het Noordeiland zijn; geweldig was het tot nu toe al! En dan zeggen ze dat het Zuideiland zoveel mooier is, ik kan het amper geloven..

Tijd dus om de grote oversteek naar het Zuideiland te maken. Samen met Jucy Lucy neem ik de Ferry van Wellington naar Picton.

Deze InterIslander is zoals te verwachten echt een gigantisch schip. Hij vaart zo’n 5 keer per dag en elke inscheping is een serieuze organisatie. Ik plan deze dag dus ook niets anders dan goed en wel aan de overkant te geraken. Omdat de InterIslander pas om 14u55 vertrekt (maar je dan wel rond 12u verwacht wordt voor check-in etc) ga ik in de voormiddag nog even langs in het plaatselijk Shopping Center. Ik breng wat tijd door in een boekenwinkel en kom daarna voorbij een massagewinkeltje en hoe tevreden ik ook ben van Lucy, ik moet zeggen dat mijn nek, schouders en rug toch blij zullen zijn dat ik terug op een andere matras/bed kan slapen. Ik beslis dus om binnen te gaan en heb er geen seconde spijt van, zalig! Nu op naar de InterIslander. Alles loopt heel gestructureerd en dan ook vrij vlot (zo te zien hebben ze dat hier nog al gedaan) en we vertrekken tien minuutjes later omdat er blijkbaar een heel bekende Koreaanse Band met ons meegaat. Ze zijn met 5 bandleden, allemaal in superfancy kledij, zonnebril op, een tiental bodyguards erbij en dan nog 8 mensen die non stop rond het vijftal cirkelen en filmen. Menig passagier rolt met zijn ogen ‘they must be famous I guess’.

Een drietal uur later komen we veilig aan in Picton. Ook hier weer een hele organisatie om alle mensen, auto’s en campers van de boot te krijgen maar al bij al ben ik weer snel van de boot. Ik trek richting Momorangi Bay waar ik 2 nachten zal verblijven en een deel van de Charlotte Track zal doen samen met Elena, een Duitse die ik daar zal aan haar hostel zal oppikken. Mijn kampeerplaats aan het water mag er weer zijn.